ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਅਰਥ ਤੇ ਮਹੱਤਵ
ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਅਰਥ ਤੇ ਮਹੱਤਵ
ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਪਰਮ ਪਿਤਾ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ। ਇਹ ਨਾਮ ਸਿੱਖਾਂ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ, ਪਵਿੱਤਰ ਅਤੇ ਆਤਮਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਰਬੋਤਮ ਹੈ। “ਵਾਹਿਗੁਰੂ” ਇੱਕ ਗੁਰਮੰਤ੍ਰ ਵੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਸਿਮਰਨ ਸਿੱਖ ਰਹਿਤ ਮਰਿਆਦਾ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਚਨਾ:
"ਵਾਹਿਗੁਰੂ" ਚਾਰ ਅੱਖਰਾਂ ਤੋਂ ਬਣਿਆ ਹੈ:
ਵਾਹੇ – ਅਰਥ: ਅਦਭੁਤ, ਚਮਤਕਾਰਿਕ, ਵਾਹ!
ਗੁਰੂ – ਅਰਥ: ਜੋ ਅਗਿਆਨਤਾ ਤੋਂ ਗਿਆਨ ਵੱਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਅਰਥ ਬਣਦਾ ਹੈ:
"ਅਦਭੁਤ ਗੁਰੂ", "ਚਮਤਕਾਰੀ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ", ਜਾਂ "ਜੋ ਅੰਧਕਾਰ ਤੋਂ ਉਜਾਲੇ ਵੱਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।"
ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਅਭਿਆਸ
ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿੱਚ “ਵਾਹਿਗੁਰੂ” ਨਾਮ ਦੀ ਸਿਮਰਨ (ਜਪ) ਨੂੰ ਅਤਿ ਮਹੱਤਵ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਇਕ ਨਾਮ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਇਕ ਆਤਮਕ ਯਾਤਰਾ ਹੈ ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਰੱਬ ਨਾਲ ਜੁੜਨ ਵਾਲਾ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਸਿੱਖ “ਵਾਹਿਗੁਰੂ” ਆਖਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਰੱਬ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਉਸ ਨਾਲ ਜੋੜ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿੱਚ ਉਲੇਖ
ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਵੀ “ਵਾਹਿਗੁਰੂ” ਨਾਮ ਦਾ ਜਪ ਕਰਨ ਦੀ ਬੜੀ ਵਡਿਆਈ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ:
> "ਵਾਹੁ ਵਾਹੁ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ, ਆਪੇ ਗੁਰ ਚੇਲਾ।"
"ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਕਰਿ ਮਨ, ਜੀਅ ਲੈਏ ਗੁੜ ਪਾਇ।"
ਨਿਸ਼ਕਰਸ਼
ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸਿਰਫ ਇਕ ਨਾਮ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਸਿੱਖੀ ਦੀ ਰੂਹ ਹੈ। ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੱਚਾ ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਸਿਮਰਨ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। "ਵਾਹਿਗੁਰੂ" ਆਖਣਾ, ਰੱਬ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਜੀਉਣਾ, ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਰਜ਼ਾ ਨੂੰ ਮਨਣਾ ਹੀ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਸਾਰ ਹੈ।
Comments
Post a Comment